مذمت

خاکم غرقاب خون است و اندوه در ریشه هایم جا خوش کرده است و در تعلیم امید جز انعکاس، ضعف بر پیکر خویش،چیزی عایدم نشد.

پاسوز سیگارهای معلول و شراب های فاسد،تسکینی برای این همه درد نمی یابم.هوشیاری ام را از دست نمی دهم و این تحملم را کم کرده است ،فکر میکنم رنجی که بر من مقدر شده است، مرا رها نخواهد کرد.

دستانم را بسوی نور گرفته ام ولی چشمانم در تمنای ظلمتی ست که سال ها با آن انس گرفته است.در نکوهش خویش همین بس که تردید و تسلیم سینه ام را شکافته است و زخمی که خوب نمی شود.