همگان،بی همگان

آقای صائب می فرمایند:بر سر گرفته‌ایم و سبکبار می‌رویم،کوه غمی که پشت فلک را شکسته است.ما هم،همینطور آقا.

این مهربانی،برای من دردسر شده است،یکبار هم شده،اون زبان وامانده،را تکان بده،بگو نه، مرد.

این روزها،این اصطلاح کنسل کردن،را زیاد می شنوم،بنظرم خیلی همه گیر و جنون آمیز دارد،گسترش پیدا میکند،آدم ها،با کوچک ترین ناملایمات،ناراحتی و متر و معیارهای غلط که بیشترشان را در شبکه های مجازی دیده و شنیده ام،همدیگر را حذف می کنند.بنظر من جامعه رادیکالی ما،به سرعت به سمت ابتذال و حماقت می رود و سوشیال مدیا،به شکل عجیبی در حال تولید خوراک های سمی و بی منطق برای از بین بردن،دغدغه ها و نیازهای واقعی ماست.من از زندگی در این دوره میترسم،شبیه ربات ها شدیم،هیچکس دیگر،حوصله ندارد،همه چیزها آماده و بی مزه هستند.

امروز همکارم آقای میم میگفت،زندگیم را صرف کمک و تامین خانواده کرده ام،ولی هیچ وقت از من قدردانی نکرده اند،دیده نشده ام ،شنیده نشده ام احساس میکنم زندگی و پولم را باخت داده ام،بنظر من پول و عمری که برای خانواده خرج می شود،به هیچ عنوان باخت نمی شود.