شکوفه های خزان

هیچ وقت پشیمانی برایم ارزش نداشت،اگر باز هم به گذشته برگردم همین کارها دوباره تکرار خواهم کرد .خیلی ملال آور و کسالت بار است غصه ی گذشته ها را خوردن و از آن بدترچطور می توانl از زندگی لذت ببرم که ساعت شش و نیم صبح با صدای آلارم گوشی از خواب بلند شم، از زیر پتو گرم و نرمم بیرون بیام، لباس هام با چشمای خسته و بی حوصله بپوشم، یک صبحانه اجباری بخورم،دوش بگیرم،منتظر سرویس بمونم تا از راه برسه من به مکانی که قراره توش واسه یک نفر دیگه کلی پول در بیاره، ببره، تازه کلی هم سپاسگزار باشم واسه موقعیتی که بهم داده شده؟کاش امشب دیگه صدای تپش قلبم زودتر از آلارم گوشی قطع شه(:

پی نوشت:

گم گشته ام ، کجا؟
ندیده ای مرا ؟

 حسین پناهی