همین

بدبختی من اینجاست که ذخیره روزهای دلتنگی آدم ها شده ام،پاییز هم امسال با کسانی برایم آمده است که آنقدر نبوده اند که اصلا فراموش کرده بودم روزی آن ها را می شناختم.

با صخره ها شکست را تجربه کرده ام و با امواج سرگردانی را

من برای خود همیشه جزیره ای خالی از سکنه بوده ام که تنهایی هر وقت تشنه اش می شد مرا با لیوانی سر می کشید.

!چون می شناسمت مسیری برای رسیدن به تو پیدا خواهم کرد تا پرتویی نوری به زندگی تو باشم،
حتی اگر در سیاه ترین و دلگیرترین احوال خود باشم.

پی نوشت:

زندگی را گم کرده ام
در میان آنچه دوست داشته ام
و آنچه دیگران برای من دوست داشته اند.