تیمارستان متحرک

امروز چیزهایی به یاد آوردم که خیلی طول کشیده بود فراموش کنم

تمام چیزهایی که به من تحمیل شده بودن مانند زخمی کهنه دوباره سر باز کرده اند و روحم از درد تیر می کشد.

عاجزم از سکوت کردن،ماه هاست بی وقفه صحبت کرده ام و هر چقدر بیشتر حرف می زنم بیشتر احساس پوچی می کنم مهربان،از امروز میخواهم تا مدت زیادی تا مجبور نشوم حرف نزنم فقط و فقط می نویسم تا یکباره از دست نروم.

از خواهر کوچکم پرسیدم که مرا چقدر دوست دارد؟ بچگانه گفت که نمیدانم که چقدر دوستت دارم و من هم در این سن و سال بی خبرم از اینکه چقدر دوست دارم، که را دوست دارم، چرا دوست دارم؟:(

پوسیده ام کنج خودم

پی نوشت:

این سردرد و نقاهت عمل جراحی و عصر غمگین و فیلم never let me go2010ترکیب وحشتناکی ست برای امروز

فکر کنم امروز پرحرفی کردم