خویش و نیش

تلخ و مبتذل،به موازات زمان چیزهای زیادی از دست داده ام،تن و ذهنم ملتهب از اشتباهات گذشته است،آنقدر از خودم دور شده ام که هیچ شباهتی به گذشته ام ندارم‌.صدایم در گلو گیر افتاده است،سکوت کرده ام و هرچه بیشتر سکوت میکنم تاریک تر می شوم.

شهرمان دیگر غیرقابل تحمل شده است،از تک تک خیابان ها و کوچه هایش بیزارم،کاش میشد از اینجا رفت!کجا مهم نیست.

اینجا همه را می شناسم و از هرکه میشناسم متنفرم.

پی نوشت:

من پر از نورم و شن
و پر از دار و درخت
پرم از راه، از پل، از رود، از موج
پرم از سایه برگی در آب
چه درونم تنهاست