روزهایم با سرما خوردگی

روزهایم سخت تر شده است و بیهوده در بیهودگی خویش می لولم.

فکر کنم خیلی وقته دیگه حرفی برای گفتن ندارم، آدمی که حرف هایش تمام بشود دیگر امیدی بهش نیست.

سرم پر از فکر پرواز و ریه هایم  پر از پیله ی پروانه هاست و منی که فراموش کرده ام آرزویم پروانه شدن بود،در حصار سینه ام، در پیله مُردم.

روزهای ناراحت کننده ای بود که رفتند،دلم از فکر کردن به گذشته ها می گیرد،از اینکه از کجا و چه کسانی گذشتم که به اینجا رسیدم.

قبلترها از مرگ می ترسیدم ولی الان از این زندگی میترسم که هرچی طولانی تر میشه غم و اندوهم عمیق تر میشه.

پی نوشت:

چشمانم را به آسمان دوخته ام و در فکر روزهای بهترم.