مرگ تدریجی

  اندوه که از حد بگذرد، جایش را می‌دهد به یک بی‌اعتنایی مزمن.. دیگر مهم نیست بودن یا نبودن، دوست داشتن یا نداشتن.. آن‌چه اهمیت دارد یک کشداری رخوتناک حسی است که دیگر تو را به واکنش نمی‌کشاند و در آن لحظه در سکوت فقط نگاه میکنی و نگاه میکنی

 صادق هدایت

پی نوشت:

نمی دونم واقعا چی بگم

توصیف حالم خیلی خیلی دردناک و سخته