بالاتر از سیاهی

هرکسی از زندگی سهمی دارد، موضوع اصلی عدالت است،عدالت در تقسیم مواهب که اصلا درست نیست.زندگی همانقدر که زیباست به همان اندازه ناعادلانه است

افکار آدمی در یه راستا با هم حرکت می کنند،برعکس رفتارها که  مدام از همدیگر سبقت می گیرند

بیچاره آدمی !
در این تشویش درونی گاهی برای زندگی دست و پا میزند گاهی برای مرگ خود.
غافل از اینک تو این منجلاب خسته کننده وکسالت بار مدت هاست در تاریکی ذهن خویش وامانده است و از همان روزی که به قلب خود اجازه احاطه به مغزش را داد . باید به فکر امید از دست رفته خود می بود یا همه چیز را فراموش می کرد؟

پی نوشت:

برای باقی ماندن
قرنها تکثیر شدیم
بی آنکه بدانیم
گورستانها
تنها وارثان
واقعی
زمینند...

 سهیل پیلتن