گاه بی گاه در پایان

نارضایتی در  وجودم بقدری پررنگ شده است که فکر نمی کنم دیگر چیزی رضایتم را جلب کند. تنها وجه تمایز تغییر تنهایی به تعبیر یک رویای ناممکن همین امید بی منطقی است که در وجودم ریشه دوانده،دوگانگی که در روح و ذهنم احساس می کنم و سردرگمم کرده آرام آرام به این فکر می کنم که شاید مرگ دردی از دردهایم دوا کند

پی نوشت:

صدا، صدای چیست!

از من چه می خواهی 

گوش نمی دهم دگر

فصل ،

فصل فراموشی ست