نامه هایی به تو

تو به من قول دادی آرامش نصیبم کنی، اما تنها چیزی که نصیبم شد همان رنج هایی بود هر روز با تمام رشته های وجودم حس کردم
اوضاع هنوز هم برای هردوی ما همین‌طور است تلاشم را می کنم از این موضوع فرار کنم ،یکی این را زودتر درک میکند دیگری دیرتر؛ یکی آن را فراموش می‌کند، دیگری به یاد می‌آورد. اما همیشه به این فکر کرده ام که روزی آدمی باید با واقعیت روبه رو شود،این قضیه هر چقدر بیشتر طول بکشد به همان اندازه خلاص شدن از آن سخت تر خواهد بود.

پی نوشت:

گهگاهی در حجم اندوه من

فنجان حوصله از خستگی لبریز است

در تاکید فرسودگی

همین بس که دیگر نایی ندارم

که برایت بگویم.